Laparoskopowe usunięcie żylaków powrózka nasiennego

Laparoskopowe usunięcie żylaków powrózka nasiennego

Żylaki powrózka nasiennego to poszerzenie, poskręcanie i wydłużenie naczyń żylnych odprowadzających krew z jądra oraz moszny i tworzących w worku mosznowym oraz ponad nim tzw. splot wiciowaty.Splot ten wchodzi w skład powrózka nasiennego nad jądrem i wraz z powrózkiem nasiennym przez kanał pachwinowy wchodzi do jamy brzusznej. Naczynia jądrowe w miarę przemieszczania się w kierunku jamy brzusznej łączą się w coraz większe i mniej liczne pnie żylne, ostat

Żylaki powrózka nasiennego to poszerzenie, poskręcanie i wydłużenie naczyń żylnych odprowadzających krew z jądra oraz moszny i tworzących w worku mosznowym oraz ponad nim tzw. splot wiciowaty.
Splot ten wchodzi w skład powrózka nasiennego nad jądrem i wraz z powrózkiem nasiennym przez kanał pachwinowy wchodzi do jamy brzusznej. Naczynia jądrowe w miarę przemieszczania się w kierunku jamy brzusznej łączą się w coraz większe i mniej liczne pnie żylne, ostatecznie uchodzą jako pojedyncza żyła jądrowa do żyły głównej dolnej (strona prawa) i żyły nerkowej (strona lewa). Tworzenie się żylaków związane jest głównie z opisaną powyżej anatomią. Lewa żyła jądrowa jest znacznie dłuższa od prawej, jest ona jednym z najdłuższych naczyń w ciele mężczyzny, ponadto uchodzi do lewej żyły nerkowej pod kątem prostym, co powoduje w miejscu jej ujścia przepływ turbulentny i znacznie utrudnia spływ krwi z lewego jądra. Jeśli mężczyzna dodatkowo ma niewydolne zastawki żylne lub cierpi na ich wrodzony brak, bardzo łatwo dochodzi do znacznych utrudnień w odpływie krwi z lewej części moszny, co prowadzi do stopniowego poszerzania żył splotu wiciowatego i tworzenia żylaków po stronie lewej. Brak prawidłowo funkcjonujących zastawek żylnych i poszerzenie naczyń umożliwia wsteczny (odwrócony) przepływ krwi żylnej z jamy brzusznej do jąder, szczególnie nasilający się przy napinaniu mięśni brzucha, co ma miejsce podczas większości aktywności fizycznych. Prowadzi to do niedotlenienia komórek jąder oraz do podwyższenia ich temperatury, która w warunkach prawidłowych powinna być o około 2 stopni C niższa niż w pozostałych częściach ciała. W efekcie może to prowadzić do przewlekłych dolegliwości bólowych w mosznie i okolicach pachwinowych oraz do upośledzenia tworzenia i dojrzewania plemników, co skutkuje zaburzeniami płodności, a w skrajnych przypadkach całkowitą bezpłodnością.

Kiedy wykonuje się warikocelektomię?

Operację laparoskopowego zaopatrzenia żylaków powrózka nasiennego wykonuje się jedynie u części pacjentów z tym rozpoznaniem. Obecność żylaków musi zostać potwierdzona nie tylko w fizykalnym badaniu urologicznym, ale także w badaniu USG Doppler, podczas którego zostanie zobrazowane nieprawidłowe poszerzenie naczyń jądrowych oraz uwidoczniona zostanie tzw. fala zwrotna, czyli nieprawidłowy wsteczny przepływ krwi z jamy brzusznej do moszny podczas wykonywania przez pacjenta parcia tłocznią brzuszną. Rozpoznanie żylaków w opisanych powyżej badaniach nie jest wystarczającym wskazaniem do wykonania operacji. Kwalifikacja do leczenia operacyjnego uzasadniona jest wyłącznie wtedy, gdy obecności żylaków powrózka nasiennego towarzyszą następujące objawy:

  • bóle w mosznie promieniujące do okolicy pachwinowej (jednocześnie nasilenie i częstość występowania dolegliwości jest nieakceptowalna dla pacjenta)
  • zaburzenia płodności potwierdzone w badaniu nasienia, stanowiące istotny problem dla danego pacjenta (tzn. planującego posiadanie w przyszłości potomstwa)
  • duże, widoczne gołym okiem żylaki moszny i powrózka nasiennego, stanowiące dla pacjenta istotny defekt kosmetyczny
Przebieg zabiegu

Operacja laparoskopowego zaopatrzenia żylaków powrózka nasiennego (warikocelektomia) jest obecnie najskuteczniejszym sposobem leczenia tej choroby. Jest ona wykonywana w znieczuleniu ogólnym, podczas którego pacjent jest całkowicie uśpiony, a podstawowe funkcje życiowe są stale monitorowane i wspomagane przez aparaturę anestezjologiczną. Na początku operacji urolog wykonuje trzy niewielkie nacięcia skóry, przeważnie zlokalizowane pod pępkiem i obustronnie w podbrzuszu. Położenie nacięć może być czasem modyfikowane w zależności od operowanej strony i budowy ciała pacjenta. W nacięciach umieszczone zostaną specjalne porty (tzw. trokary) umożliwiające wprowadzenie do wnętrza ciała pacjenta cienkich narzędzi chirurgicznych i kamery endoskopowej. Podczas operacji zostaje wypreparowana i następnie zamknięta specjalnymi klipsami żyła jądrowa. Żylaki nie są usuwane z powrózka nasiennego, ponieważ zamknięcie głównego pnia żyły jądrowej wyłącza całkowicie wsteczny spływ krwi do moszny. Operację kończy usunięcie narzędzi i portów laparoskopowych oraz zszycie powłok brzusznych. Przeważnie w tym celu używa się szwów wchłanianych, które samoistnie rozpuszczą się po około 2–4 tygodniach, dzięki czemu nie jest konieczne ich usuwanie.

Ryzyko wystąpienia powikłań pooperacyjnych

Każda procedura zabiegowa wiąże się z ryzykiem wystąpienia zdarzeń niepożądanych. Większość pacjentów czuje się dobrze po operacji żylaków powrózka nasiennego, jednak w niektórych przypadkach mogą wystąpić niepożądane następstwa i powikłania, takie jak:

  • Infekcja, zropienie rany. Każdy zabieg operacyjny wiążący się z przecięciem ciągłości tkanek obarczony jest ryzykiem infekcji. Miejscowo dochodzi do zaczerwienienia, ocieplenia obszaru oraz może dochodzić do wypływu treści ropnej. Celem minimalizacji ryzyka infekcji, zabieg wykonywany jest w sterylnych warunkach, po oczyszczeniu operowanej okolicy środkiem dezynfekującym. W okresie okołooperacyjnym niektórym pacjentom podaje się profilaktycznie antybiotyk. Po zabiegu zaleca się dbałość o higienę rany po to, by uniknąć infekcji. Wystąpienie infekcji wiąże się z koniecznością przedłużonej antybiotykoterapii. W rzadkich przypadkach może być konieczna antybiotykoterapia dożylna i/lub chirurgiczne opracowanie rany
  • Wodniak jądra. Jest rodzajem torbieli w mosznie, tworzącej się wokół jądra. Ma on postać owalnego tworu otoczonego osłonkami jądra, które jednocześnie stanowią ścianę wodniaka. Jego powstanie po warikocelektomii jest zwykle następstwem zmienionych warunków odpływu krwi z moszny, prowadzących do powstania podwyższonego oporu naczyniowego, w efekcie czego część płynu z naczyń krwionośnych i chłonnych może ulegać przesączaniu do wolnej przestrzeni wokół jądra. Wodniak jest stosunkowo częstym następstwem operacji żylaków powrózka nasiennego, dotyczy około 5–10% pacjentów. Prawdopodobieństwo jego powstania zwiększa się, jeśli jednoczasowo operowane były żylaki po obu stronach. Powstanie wodniaka jądra może powodować ból lub dyskomfort i wymagać dodatkowego leczenia operacyjnego, polegającego na otwarciu moszny i usunięciu wodniaka jądra.
  • Istotne krwawienie podczas warikocelektomii zdarza się bardzo rzadko. Jakiekolwiek leki wpływające na czynność płytek krwi lub krzepnięcia należy odstawić w określonym czasie przed zabiegiem i poinformować o tym lekarza prowadzącego. Jest to niezmiernie ważne. W czasie operacji może występować nieznaczne krwawienie z drobnych naczyń położonych w okolicy powrózka nasiennego. Zwykle jest ono dobrze kontrolowane i nie stanowi istotnego zagrożenia. Żyła jądrowa jest dużym naczyniem, dlatego w trakcie operacji zaopatrywana jest specjalnymi klipsami naczyniowymi. W wyjątkowych przypadkach, jeśli w trakcie operacji naczynie jądrowe było klipsowane i jednocześnie przecinane, może wystąpić śródoperacyjnie lub po operacji silne krwawienie, którego przyczyną zwykle jest samoistne spadnięcie klipsu z kikuta przeciętego naczynia. W takim przypadku konieczna może być pilna reoperacja polegająca na ewakuacji krwiaka i ponownym zaopatrzeniu krwawiącego naczynia.
  • Uszkodzenie jelita. Jest to bardzo rzadkie i poważne powikłanie. Może do niego dojść w przypadku, gdy u pacjenta występują liczne masywne zrosty (jelita są przyrośnięte do ściany jamy brzusznej) i aby dotrzeć do powrózka nasiennego, konieczne jest ich uwolnienie. Uszkodzenie jelita może zostać rozpoznane śródoperacyjnie – wówczas jest zwykle jednoczasowo zaopatrywane, lub po operacji, gdy pojawią się objawy ze strony przewodu pokarmowego – wtedy konieczna jest zazwyczaj kolejna operacja. Może ona polegać na płukaniu jamy brzusznej oraz zaopatrzeniu uszkodzenia, w wyjątkowych przypadkach może zaistnieć potrzeba wyłonienia czasowej stomii kałowej.
  • Odma podskórna. Do stosunkowo częstych i niegroźnych następstw zabiegów laparoskopowych należy odma podskórna. Polega ona na przedostaniu gazu pod skórę, który ulega spontanicznemu wchłonięciu, jednak zanim to nastąpi może dawać objawy w postaci bólu barków i karku oraz / lub obrzęku twarzy i szyi dawać objawy w postaci bólu barków i karku oraz / lub obrzęku twarzy i szyi.
  • Powikłania sercowo-naczyniowe i infekcyjne. Bardzo rzadko mogą wystąpić powikłania natury sercowo-naczyniowej, takie jak zatorowość płucna, zawał serca, zatrzymanie akcji serca, udar mózgowy bądź czasowe niedotlenienie, oraz stany zapalne dróg oddechowych czy zakażenie organizmu (sepsa). Niektórzy pacjenci wymagają czasowego pobytu na Oddziale Intensywnej Opieki Medycznej. Ryzyko zgonu jest nikłe, jednak nie można go wykluczyć całkowicie.
  • Jeśli w trakcie zabiegu wystąpią niespodziewane trudności w operowaniu techniką laparoskopową (każda wcześniejsza operacja w obrębie jamy brzusznej lub przestrzeni zaotrzewnowej zwiększa prawdopodobieństwo zrostów), lekarz urolog może podjąć decyzję o konwersji do operacji „otwartej”, czyli klasycznego przecięcia skóry i mięśni

Używamy plików tekstowych zwanych „cookies” („ciasteczka”), by uczynić naszą stronę łatwiejszą w użytkowaniu. Dowiedz się więcej.

x