Nietrzymanie moczu

czyli jego bezwiedne oddawanie w różnych sytuacjach dotyka, jak się szacuje, od 17-15% wszystkich kobiet po menopauzie. Ten, do niedawna przez większość naszych pacjentek, głęboko skrywany problem bardzo poważnie odbija się na jakości życia we wszystkich jego aspektach.

Najczęstszą postacią nietrzymania moczu u kobiet jest tzw. nietrzymanie wysiłkowe, które charakteryzuje się "gubieniem" moczu w sytuacji wzrastania ciśnienia śródbrzusznego (kichanie, kaszel, śmiech, ucisk).
Drugą z kolei odmianą jest nietrzymanie "z wypierania", gdzie dominuje uczucie gwałtownej potrzeby oddania moczu (nagłomocz) często tuż po mikcji. U podłoża tej postaci nietrzymania moczu leżą zmiany natury neurologicznej (pęcherz neurogenny, nadreaktywny).
Obecnie dysponujemy małoinwazyjnymi i relatywnie bardzo skutecznymi metodami leczenia nietrzymania moczu.

Leczenie operacyjne nietrzymania moczu
polega na wprowadzeniu syntetycznej taśmy podpierającej cewkę moczową z dostępu przedłonowego przez niewielkie nacięcia skóry sromu lub załonowego przez niewielkie nacięcia skóry nad spojeniem łonowym. Zabieg operacyjnego nietrzymania moczu jest niekiedy łączony z plastyką przednią lub/i tylną pochwy mający na celu skorygowanie wypadania pochwy.

TOT (ang. trans obturator tape) to także taśma syntetyczna wprowadzana pod środkowy odcinek cewki moczowej, ale nie ku górze, za spojeniem łonowym, tylko pomiędzy tzw. otworami zasłonionymi. Taśma przebiega bardziej poziomo i nie występują powikłania wynikające z jej przeprowadzenia za spojeniem łonowym. Skuteczność wczesna tych zabiegów jest zbliżona do taśm załonowych; na razie brak jednak wyników dużych badań i odległych obserwacji.